2. Kiedy na ziemi białoruskiej pojawiły się kurhany?
Kurhany to ziemne nasypy nad starożytnymi grobami, zwykle okrągłe, stożkowate o średnicy 5-15 metrów, wysokości 1-2 metrów. Spotykane zwykle w skupiskach. Na Białorusi pojawiły się między 3 i 2 tysiącleciem p.n.e. i były znane przeważnie w dorzeczu Dniepru i na Polesiu. W drugiej połowie 1 tysiąclecia i na początku 2 tysiąclecia n.e. pod kurhanowymi nasypami zmarłych chowała cała wspólnota bałto-słowiańska Białorusi. Wraz z umacnianiem się pozycji chrześcijaństwa zwyczaj usypywania kurhanów zanikał, wśród mieszkańców grodów w XI wieku, a w XII-XIV wieku wśród ludności wiejskiej. Według przedchrześcijańskich wierzeń kurhany były domami zmarłych. Nieboszczykom "na tamten świat" zostawiano naczynia z rytualnym jedzeniem, wyposażano je w narzędzia pracy i broń.
Wśród ludów częściej funkcjonowała nazwa - kopce ("kapcy" albo "vałatoúki"). Często pomyłkowo uważa się je za tatarskie, szwedzkie albo francuskie groby. Bardzo dużo podań i legend głosi, że kurhany kryją w sobie skarby, ale nie jest to prawdą. Na Białorusi zachowało się ok. 6 tys. mogił kurhanowych. Są nieocenionymi zabytkami archeologii i kryją w sobie mnóstwo tajemnic swoich czasów.